Máis comida colombiana: formigas culonas!

Adiviñas cal é o ingrediente principal da comida que fan aquí?

Na visita a Barichara aproveitei para probar un dos pratos típicos da rexión de Santander: as formigas "culonas". Certamente, o pimeiro que se atreveu a comer un bicho destes tiña que estar morto de fame; pero realmente, despois de comprobar que non saben a nada máis que a "churruscado", imaxino que o segundo, terceiro e seguintes que continuaron comendo este manxar (¿?) tiñan aínda máis fame que o valente pioneiro...

En fin, comer insectos é outra cousa menos que xa me queda por facer na vida.

Lingua e albóndegas en salsa de formiga culona, con abondosas formigas enteiras ademáis dalgunhas trituradas

Carteis que se pode atopar un en Colombia

Lástima, eu que pensaba levar un fusil de asalto...

De cando en cando un pode atopar en Colombia carteis tan expresivos coma este... para rir ou chorar, depende...

Barichara, o pobo máis bonito de Colombia

Recuncho con encanto en Barichara

O lema de Barichara é que é pobo máis bonito de Colombia, e o certo é que non diría que minten... Ata o de agora é o pobo máis bonito e mellor conservado que vin neste país.

Outro recuncho con encanto

Situado a só 350 quilómetros de Bogotá, no departamento de Santander (nada que ver con Cantabria...), pero o traxecto en coche leva aproximadamente 7 horas, o que supón ao mesmo tempo a grande ventaxa e a grande desventaxa deste pobo. Por un lado, o que esté a tanta distancia temporal fai que a viaxe sexa un suplicio, circulando por unhas estradas tirando a malas con peaxes en cada esquina. Pero pola contra, esta distancia desincentiva á maioría dos domingueiros bogotanos, polo que cando un chega a Barichara atopa a paz e  a tranquilidade dun destino pouco masificado, polo que ó final a viaxe paga a pena para os valentes que se atreven a desafiar ás estradas colombianas.

O certo é que tódolos recunchos de Barichara teñen encanto!

Subxectivamente diría que me gustou máis Monguí, porque se me facía moito máis cercano, pero obxectivamente teño que recoñecer que Barichara é máis bonito e, ademáis conta cun clima moito máis apacible que o da miña vila favorita... Sexa como sexa, ambolos dous forman parte da rede de "pueblos con encanto" de Colombia, unha selecta escolma de tan só 10 pobos que conservan todo o encanto das súas raíces e da súa historia. Cos dous mencionados e xunto con Santa Fe de Antioquia, eu xa levo 3 visitados!

Andalucía? Non, Colombia

Rúas empinadas e calor, mala combinación, suei arreo!

Unha das rúas principais

A praza central

Dende un dos puntos máis altos de Barichara

Unha constante en toda Colombia, estatuas indicando por onde pasou Bolívar

A igrexa principal vista dende as aforas do pobo

Monumento das formigas "culonas", mañá máis información sobre o tema

 

BARTOLO, que lembranzas de Compostela! Curiosamente, non vin nin só punki

Tasca típica

Estamos en 2012? Non cho creo

El Dorado

Praza central de Guatavita

Guatavita é unha das excursións obrigadas cando se visita Bogotá. Xa hai tempo que tiña ganas de facer esta escapada (dende que cheguei ó país), pero como era algo tan cercano e sinxelo de facer en calquera momento, pois foise pospoñendo a cousa ata hai un par de semanas, cando xa case cumpría o meu primeiro ano aquí. 

O cacique de Guatavita

O pobo de Guatavita é bonito, pero en realidade é "de mentira". A vila orixinal inundouse tras a construcción do embalse de Tominé, polo que o pobo actual é unha reconstrucción que só conta cun unas pocas décadas, así que a súa arquitectura e espírito colonial non son máis que un decorado.

Camiñando ata os 3.000 metros de altura para ver a laguna

O verdadeiramente interesante de Guatavita é a súa laguna, un lugar máxico onde naceu un mito universal: A lenda de El Dorado. Neste fermoso lago os muiscas facían un ritual consistente en tirar ouro e esmeraldas no seu interior como ofrenda ós seus deuses. A sona que acadou este ritual chegou a oidos dos exploradores españois, de xeito que diferentes conquistadores foron chegando a este lugar na busca das máis inmensas cantidades de ouro endexamáis vistas.

A primeira visión da laguna

Os españois foron os primeiros, pero non os únicos en chegar. A característica común a todos os que se interesaron por El Dorado era a cobiza, cobiza tal que os levou a drenar a laguna ata case desecala. De feito, as ribeiras orixinais da laguna estaban máis de 30 metros por enriba do que están na actualidade.

Guatavita, un fermoso decorado

A laguna ten unha cor verde que varía de intensidade ó longo do día dependendo da claridade e da posición do sol, podendo pasar dende unha cor verde oscura a unha cor esmeralda intensa en só uns minutos. A importancia simbólica deste lugar segue a atraer hoxe en día a indíxenas de zonas lonxanas para faceren os seus rituais e peticións ós deuses (pero creo que xa non botan ouro...).

Guatavita na tardiña

Situado a só unha hora e media en bus dende Bogotá (máis unha hora a pé ata a laguna), Guatavita é, como dicía ó principio, unha das excursións imprescindibles cando se visita a capital colombiana, coa ventaxa de que realmente non é un destino masificado.

A laguna de Guatavita

Uns iluminados meditando diante da laguna