Bogotá

Como cheguei de noite, non puiden ver o que tiña diante ata a mañá seguinte. Unha cidade enorme (xa colgarei fotos nas que se vexa aínda máis ao lonxe), con 7 millóns de habitantes oficiais e máis de 10 millóns sumando ós habitantes extraoficiais, poluída e, xeralmente, cuberta de nubes (de ahí ven o título do blog...)

Porén, o enclave sí que paga a pena, xa que está nun dos brazos da cordilleira dos Andes, a 2600 metros de altura e rodeada por tódolos frentes por montañas ou cerros que superan os 3000. Por eso en canto viras a vista cara ós cerros máis próximos, no meu caso os Cerros Orientais, podes atopar unhas vistas dignas de apreciar:

Os cerros están cubertos dunha vexetación tupida, son realmente escarpados e moitas veces están semicubertos por unha capiña de névoa que lles da moitísimo encanto.

Esta foi a primeira vista que se me quedou gravada da miña nova cidade, e cando estou agobiado non teño máis que virar a vista cara os cerros, que son omnipresentes na paisaxe da cidade, e esquézome de todo o caos que ás veces encerra Bogotá nas súas rúas e que me gardo para comentar no seguinte post...