Esta é a entrada en América, sobre chan venezolano. A primeira impresión deixa claro que esta é unha terra verde e montañosa, non en balde, Bogotá está a nada máis e nada menos que 2.600 metros de altura, nun dos brazos da cordilleira dos Andes.
O peor da viaxe foi a duración, sen dúbida; saín o día 3 de setembro do aeroporto de Vigo ás 7:10 da mañá e, tras 5 horas de aburrida espera en Madrid despeguei novamente ás 13:30 rumbo a Bogotá con parada técnica en Cali, co que sumei 13 horas de viaxe máis... Coma sempre, fun incapaz de durmir mentres viaxaba, polo que cando cheguei (cunha hora de retraso) non podía coa alma. Eran as 22:00 de aquí cando cheguei a casa de Sara (unha amiga de Portonovo que me fixo o favor da miña vida acolléndome na súa casa durante un par de semanas), pero o meu corpo, que estaba empezando a aprender qué é eso do jet lag, dicía que eran as 5 da mañá e que levaba case un día enteiro sen durmir, así que tiven que renderme e rexeitar a invitación para ir a tomar algo (era sábado).
Deitarse e durmirse foi todo un, así que as miñas primeiras horas na cidade paseinas descansando. O tempo para descobrir a cidade xa viría despóis... Teño todo un ano por diante para desfrutar esto!
Qué emocionante, disfruta todo o que podas!
ResponderEliminar