Monguí, o meu pobo favorito de Colombia

Paseando por Monguí en boa compaña

Chegou a hora de rematar con Boyacá, aínda que sigo sen ter tódalas fotos que quixera. A viaxe rematou en Monguí, un pobo situado no medio dos Andes, afastado de todo e onde, por fortuna, aínda se conserva un espírito do máis auténtico e que se converteu rápidamente e sen lugar a dúbidas no meu pobo favorito dos poucos que levo visto no país.

Colombia auténtica

Monguí é todo o contrario ó que vos imaxinades de Colombia, non ten nada de exótico. Non é máis ca unha pequena aldea onde a xente te saúda ó pasar, onde acodir a misa é o principal acontecemento semanal, onde te podes atopar a toda a mocidade do pobo con só dar un paseo de 10 minutos polas dúas cantinas que hai. Completan o panorama un clima coma o do outono galego e un ambiente eminentemente rural que semella moito máis a unha aldea galega que a un pobo caribeño, de non ser polas intensas cores das súas casas. Podería ficar aquí unha longa tempada, afastado de todo, non me cabe dúbida. 

As miñas pelotas

Para rematar, unha anécdota ben curiosa. Este pobo é a capital da fabricación de balóns do país, así que non puiden resistir a tentación...

Tanta é a importancia que ten a fabricación de pelotas en Monguí que lle ergueron un monumento ós pioneiros do sector, que alá polos anos 30 ensinaron a coser balóns ós campesiños, creando da nada unha industria que perdura ata o día de hoxe. Estes pioneiros eran Manuel e Froilán Ladino Agudelo.

Froilán, Agudelo... Vese que non son o único galego ó que lle gustou este pobo o suficiente como para quedarse.

A laguna de Tota

Navegando pola laguna

Aínda non conseguín reunir o resto das fotos da viaxe por Boyacá (á miña cámara acabóuselle a batería a metade de excursión), polo que non dipoño de tódalas fotos que quixera para ilustrar a visita á laguna de Tota... Esto é todo do que teño polo momento...

Primeiro mirador que atopamos sobre a laguna, pagou a pena chegar ata aquí

A laguna de Tota é o lago máis grande do país e na súa ribeira atópase a praia natural de area branca máis alta do mundo, xa que está situada a 3.015 metros sobre o nivel do mar. Como podedes imaxinar, ó estar a tanta altura, nesta praia pódese facer de todo menos tomar o sol, porque hai un frío de carallo. Bañarse tampouco semella ser unha gran idea pero...

Desfrutando do día de praia no chiringuito

...ben mirado, son galego demáis como para que un pouco de vento frío e auga ben fresca me arreden de darme un bo baño nesta paraxe tan semellante ás fermosas rías galegas. Polo tanto, non desaproveitei a oportunidade de me bañar na praia de area máis alta do mundo; agora xa me queda outra cousa menos por facer na vida.

Vaia corpo xeitoso que teño!

Por certo, visto o corpo que se me está a quedar cos anos, deste mes non paso sen apuntarme ó ximnasio para poñer cada cousa onde ten que estar.

(O video non é meu, pero pódese apreciar a beleza da paisaxe e as semellanzas coas rías).

Que a Virxe do Carme me ampare!

Altar á beira dunha estrada boyacense

En Colombia existe unha grande devoción pola Virxe do Carme que, oh sorpresa, aquí é a patroa dos condutores, non dos mariñeiros. A que se adicará aquí San Cristovo? Nin idea, pero co conto busquei un pouco e resulta que o pobre Cristovo é un santo de segunda, cuxo culto non é obrigatorio porque a propia Igrexa ten dúbidas sobre a súa existencia histórica (manda carallo!). Mal vamos en España encomendándonos a un santo que nunca existiu cada vez que collemos o coche...

O caso é que para que a Virxe do Carme se ocupe adecuadamente dos condutores colombianos (que xa sabemos que os santos sonche un pouco interesados), erguéronlle ás beiras das estradas moreas de altares de tódolos tamaños, formas e cores. Este exemplo é o máis espectacular de todos cantos vin, con carro incluido, para que non se esqueza da razón pola que lle puxeron a estatua. Todo un monumento.

Comida típica colombiana: o ajiaco

Un dos restaurantes típicos da zona vella de Bogotá, moi recomendable

A gastronomía colombiana non é ningunha marabilla... Os pratos son pouco elaborados en xeral e consisten en alimentos cociñados aparte, polo que apenas xogan coa mistura de sabores durante a preparación. No día a día o común é comer arroz en branco (este non falla nunca) con carne de vaca ou polo (á prancha), ensalada (moitas veces ensalada con froitas e con herbas que descoñezo porque a "nosa" ensalada de leituga e tomate non abonda por aquí), patacas (fritidas, asadas, ó forno), feixóns, etc. Todo preparado por separado e servido no mesmo prato. O certo é que é moi nutrtivo, pero acaba sendo monótono... Aquí non teñen tanta variedade de receitas coma nós. así que apenas preparan guisos nos que os sabores se complementan e potencian. Con isto non quero dicir que en Galicia non se cociñe moitas veces algo sinxelo, como pode ser un bistec con patacas ou arroz, pero de cando en vez hai cocido, estofado, guiso... Aquí eso non é tan común, e moito menos nos restaurantes de menú do día.

Saíndose desa tónica xeral, existen algunhas honrosas excepcións que destacan dentro da gastronomía colombiana, coma o "ajiaco santafereño". Este prato típico de Bogotá leva diferentes tipos de patacas, millo, alcaparras, tona, polo esmiuzado, etc.; e sérvese acompañado de arroz en branco (non podía faltar, aquí cómese máis arroz que na China) e aguacate. Unha auténtica delicia!

Ajiaco santafereño completo

Parabéns Bogotá polos teus 473 anos!

Construtores

Este 6 de agosto Bogotá fai 473 anos e hai que celebralo! Os primeiros eventos conmemorativos deste acontecemento tiveron lugar esta fin de semana, pero estenderanse todo o mes: desfiles, concertos, habiliación dunha praia no Parque Simón Bolívar, etc.

Espigas de millo danzando

Hoxe celebrouse o desfile de comparsas das 20 localidades que compoñen Bogotá. É curioso, pero este desfile é o máis parecido ó entroido que vin nesta cidade, porque o entroido nas datas tradicionais non ten seguemento.

Feixes de ladrillos

No desfile houbo moita referencia á construción, ás colleitas, a criaturas fantásticas e animais e vexetación exótica. Todo moi pagano e con moito sentido para un aniversaro dunha cidade coma esta. Por outra banda, tamén desfilaron algunhas comparsas disfrazadas de alieníxenas, paiasos e outras cousas ás que, sinceiramente, non lles atopo moito sentido para un evento destas características, que non é un entroido (aínda que poida parecelo).

O brasileiro este desfrutou máis que en Río

Teño que dicir que me gustou moito ver tanta cor, tanta ledicia, tantas coreografías máis ou menos vistosas e tanta percusión e música de vento (algunha moi tropical, outra, sorprendentemente, moi balcánica; desfrutei moito coa comparsa de Usaquén, que apareceu tocando Kalashnikov!). O certo é que pasei un bo anaco con este desfile. Tamén desfrutou o brasileiro da foto, que non parou de tirar fotos en ningún momento; eu creo que desfrutou máis deste espectáculo que dos famosos carnavais do Brasil...

Zancudos caracterizados de bestas fantásticas

Durante unhas horas desfilaron polo centro da cidade comparsas, xigantes e cabezudos; que polo que vexo, son garantía de éxito en calquera recuncho do mundo (aquí trunfan especialmente os zancudos, non había comparsa que non levase entre un e un cento deles).

Cabezudos, un clásico

Tamén sacaron de paseo a algunhas mozas sen xustillo, que eso tamén é unha garantía para manter o interese, o meu polo menos...

Carroza con mozas en pelotas. Pagou a pena vir

Bolívar non podía faltar

Maqueta de Bogotá

Paisanos que veñen de facer a colleita

Ents!

Colleita móvil

Colombianos de diferentes épocas danzando

Xilofonistas, como no exército!

Loros trompetisas que ían tocando Kalashnikov, de Goran Bregovic. Boísimo!

Mozas desfrazadas de moedas sexy (apretadas e cunha perna ó aire), Colombia é así

O museo do ouro

Fachada principal do Museo do ouro

Colombia é o país onde naceu a lenda de El Dorado que tanto fascinou ós conquistadores epañois cando arribaron a este continente, polo que hai poucos sitios mellores nos que adicarlle un museo a este preciado metal.

Caracola de ouro empregada como trompeta

Agochada nun edificio máis ben feo, atópase unha impresionante colección de arte en ouro que os colombianos precolombinos desenvolveron ó longo de séculos. Por que traballan tanto o ouro? Pois porque é amarelo, coma o sol.

Barca muisca, a peza principal do museo

Unha das pezas máis singulares do museo é a barca de ouro que se ve na foto de arriba. Esta barca representa un ritual no que o cacique navegaba ata o centro da laguna de Guatavita (El Dorado) e tiraba no seu interior pezas de ouro e esmeraldas. Para os muiscas o ouro representaba ó sol e á masculinidade, ó tempo que as lagunas representaban a feminidade. En poucas palabras e sen simbolismos místicos, o ritual consistía en meter toda a masculinidade posible nun burato húmido... A humanidade sempre foi así de simple...

As coroas servían para identificar ós caciques co sol (se Baltar pillara unha...)

O cacique era o representante do sol, por eso debía cobrirse de adornos de ouro que o identificasen co astro. Eso sí, aínda que sol só hai un, os muiscas non eran parvos e dividían o poder en dous caciques, porque sabían ben que o exceso de sol queima, así que o reparto do poder evitaba que ós caciques se lles fose a man.

Creo que esto non era exactamente o que quería facer o orfebre...

Aínda que os nativos precolombinos traballaban moito o ouro, non acadaron as cotas de perfeción doutras culturas moi anteriores. A súa grande aportación foi a aleación. Dominaban a mezcla do ouro con outros metais, o que lles permitía xogar coas tonalidades e o brillo das súas pezas. Esto serviulles para enganar (sen maldade) e anoxar enormemente ós españois, que cando fundían as pezas descobrían que ata un 75% do metal obtido era cobre... Aínda así ceo que saían gañando coas súas transaccións...

Ollo con este conxunto de xoias, que hai un cobrepichas!

Máscaras de ouro

Representación do sol: un fulano cunha coroa de raios transportado por aves

Conxunto de xoias dun cacique (esta vez sen cobrepichas)

As salas do museo son auténticas caixas fortes

Diorama sobre a vida precolombina

Un día calquera

Os cerros dende a miña rúa. Hoxe en Bogotá é un día coma outro calquera

Sábado, 4 de agosto de 2012. Hoxe en Bogotá é un día coma outro calquera, un día típico de outono, coma sempre nesta cidade. Hai 11 meses dende que estou vivindo aquí, 8 meses e 3 días lonxe da casa...

Debería quedarme un mes para voltar a Galicia, pero ofrecéronme renovar, polo que aínda me quedarán por diante outros 13 meses neste país, ata o 4 de setembro de 2013. Que morriña!

Aproveito para mandarvos unha aperta ben forte a todos. Bótovos en falta...

As duchas colombianas

Típica ducha colombiana

Mentres agardo a que me pasen algunhas fotos para poder seguir debullando a viaxe por Boyacá, vou aproveitar para amosarvos unha pequena curiosidade que para min xa non o é tanto porque xa forma parte do meu día a día...

 

Outra ducha típica

En Colombia non se empregan pratos de ducha, aquí o recinto delimítase cun pequeno muro de ladrillo cuberto de azulexos, quedando o chan da ducha igual ó do resto do baño... Así de simple, para que complicarse?

Letrina inmunda

Como bonus deixo a foto do mexadoiro dun cutrebar construido seguindo o mesmo estilo minimalista que o das duchas... Esta clase de baños son moito máiscomúns do que imaxinades...