O páramo de Sumapaz

Vistas dende o páramo de Sumapaz

Aínda que Bogotá non sexa a cidade máis bonita do mundo, a súa ubcación é un auténtico agasallo para poder desfrutar de ecosistemas completamente diferentes con só desprazarse un par de horas en direccións opostas.

Se vas "costa abaixo" polos andes durante un par de horas atoparaste en "tierra caliente"; se te desprazas no mesmo plano, podes atoparte un bosque de névoa impresionante como o de Chicaque a un  paso da cidade; pero esta fin de semana tocou desprazarse costa arriba, cara o páramo máis grande do mundo: Sumapaz.

Compañeiros de excursión

O páramo é un ecosistema de montaña andino que se da entre os 3.000 e os 5.000 metros de altura aproximadamente. A estas alturas desaparecen os bosques e só queda vexetación baixa, como herbas, matorrais e "frailejones", unha pranta típica destes ecosistemas. 

Ben abrigados polo páramo

O que máis me gustou da excursión foi o terreo de transición, cando todavía hai algunhas árbores e todo arredor é dun verde intenso misturado con tonalidades amarelas. Realmente parecía que estaba paseando por Galicia nun día de outono. Pero o máis galego de todo era o clima, fresco e húmido, cunha chuvia intermitente e unha nevoeira constante que nos acompañou durante a meirande parte do percorrido. 

Envoltos poa mesta névoa

Esa chuvia sentoume xenial, coma estar na casa. Non se parecía en nada á chuvia torrencial que cae en Bogotá completamente vertical. Esta chuvia era poalla! Fina e lixeira, tan lixeira que viña de lado empurrada polo vento. Unha auténtica marabilla. Por un momento sentín coma se paseara polo monte na busca de fungos, sentín coma se de golpe me chantasen no medio da miña terra, polo que durante as 4 horas e pico de camiñata acompañoume unha intensa morriña.

Camiñando por unha arista

A camiñata desenvolveuse entre os 3.300 e os 3.700 metros de altura, 1.000 metros máis alto que Bogotá e tan arriba coma o Teide, que é o pico máis alto de España. O noso guía non deixaba de preguntar se nos mareabamos polo mal de altura, pero finalmente ningún tivo ese problema. Haberá que seguir forzando e buscar alturas maiores.

Vexetación típica do páramo

Con toda a nevoeira non puidemos desfrutar das vistas, que tiñan que ser realmente impresionantes, con lagos formados por antigos glaciares, montañas afiadas coma coitelos por unha banda e suaves colinas pola banda contraria.

Aínda así eu desfrutei a fondo da experiencia. De feito case me atrevería a dicir que me gustou máis sentir a poalla e o vento frío baténdome na face que calquera vista fermosa que a paisaxe me poidese ofrecer. 

"Frailejón" en flor

E o máís curioso é que se pode desfrutar de todo isto sen necesidade de sair de Bogotá, porque aínda que este sexa o páramo máis grande do mundo e forme parte de varios departamentos de Colombia, a parte que nos recorremos pertence ó termino municipal da capital, e iso que nos levou máis de dúas horas de autobús chegar ata alí!

Frailejóns

Frailejóns cubertos pola nevoeira

Frailejóns camuflados entre a névoa

Frailejón en detalle

Na parte baixa do páramo estaba un pouco máis despexado

Un outono en Galicia

Camiñando cara o abismo