Volcán Imbabura e laguna de San Pablo

O volcán Imbabura: 4.556 metros sobre o nivel do mar

Como dicía onte, Otavalo non é gran cousa, pero a pouco máis de media hora en autobús e 25 centavos de dólar, está o volcán Imbabura e a laguna de San Pablo, un lugar ben bonito ó que sí que paga a pena achegarse.

O volcán Imbabura ás miñas costas

O Imbabura está extinguido dende hai miles de anos, polo que non representa perigo algún e, certamente, non se diferencia gran cousa dunha montaña calquera. Aínda así, a un sempre lle fai ilusión saber que está diante dun volcán de máis de 4.500 metros de altura...

Á beira da laguna de San Pablo

Xusto ó pé do volcán está a laguna de San Pablo, que é bastante pequeniña (uns 3 quilómetros de longo) pero que conta cunha paisaxe preciosa en toda a súa contorna.

Os paseos en barca son un dos atractivos da laguna de San Pablo

Na laguna hai unha área de lecer onde poder comer, botar un partido de fútbol, voley (o deporte favorito dos ecuatorianos) ou simplemente estomballarse na herba a tomar o sol ou o fresco (a diferencia de temperatura é enorme cando de súpeto as nubes cobren o ceo).

Un menú curto pero típico

Precisamente nesta área de lecer desfrutei dunha das comidas máis auténticas da miña vida: un filete de tilapia (peixe pescado no lago) con choclo asado (millo), patacas, arroz e leituga nun sitio onde estaba completamente rodeado de ecuatorianos, sen ningún outro turista á vista en moitos quilómetros á redonda.

Comendo nun garito de domingueiros ecuatorianos

Todo esto por só 3 dólares bebida incluida, que non era pequena precisamente. En Galicia teríanme cobrado 3 euros só pola cervexa...

Lucindo o meu gorro de humahuaqueño

En Otavalo non tiven moitas ganas de mercar nada, pero nun sitio tan auténtico coma este non puiden evitar a tentación de mercarme un gorriño típico... Bueno, en realidade é típico do Perú, pero hoxe en dìa non hai fronteiras. O caso é que a min gustoume e merqueino...

Botando unha pachanga co traxe tradicional

Ningún ecuatoriano levaba un gorro coma o meu, pero sí que adoitan vestir cos seus traxes tradicionais, especialmente en zonas rurais coma esta. Así, non foi difícil ver a algunha ecuatoriana xogando ó fútbol co seu traxe tradicional. Supoño que sería de reglamento.