Cousas que non me gustan de Colombia

Bogotá (bueno, un cacho, que aínda é máis grande....)

Momento de facer balanzo despóis dos primeiros meses en Colombia... Como xa sabedes, sempre fun moito mellor sacando defectos que gabando, así que vou empezar por enumerar algunhas cousas que non me gustan deste país en xeral e de Bogotá en particular:

• A desigualdade. Hai pobres no nos país, sí. Respírase miseria ó salir á rúa? Non, como aquí non. Hai moita pobreza, moi visible e con poucas trazas de mellora. Unha boa parte desta cidade (e do país) son barrios marxinais.
• A falta de oportunidades. É un complemento do anterior. Non parece que alguén que naza nun barrio pobre poida vencer ó seu destino e sair del. Pobre naces, pobre morres.
• A inseguridade. Tampouco é unha ciadade tan insegura como os nosos prexuizos nos fan pensar antes de chegar, pero esto non é Europa, e hai que ter un pouco de siso e "non dar papaya" (non poñer as cousas "a huevo" para os cacos).
• Corrupción e despilfarro. Como pode ser que un país con tantos recursos naturais (petróleo, carbón, ouro, esmeraldas) e biolóxicos (vexetación, gando, etc.); que ten todo para que os seus habitantes poidan vivir coma reis, esté na situación que está? Ah, si, é a herdanza que lles deixamos co colonialismo sumada a unha casta política coa honradez latina (latina en sentido estricto, española, italiana, rumana, portuguesa e latinoamericana, non me malentendades) sumada ós principios usamericanos.

• Infraestructuras:
• A insuficiencia do alcantarillado de Bogotá. Parece incrible que nunha cidade na que chove, e moito, sexan incapaces de ter un sistema de alcantarillado capaz de canalizar un pouco mellor a cantidade de auga que cae. Xa non digo absorver todo, pero en Bogotá é suficiente con que chova durante 15 minutos para que empecen a escorregar auténticos ríos polas rúas e se formen mares en lugar de charcos.
• As aceras. Irregulares, bacheadas, excesivamente altas e descoidadas. Case non se pode nin camiñar por elas en determinadas zonas. Para as persoas en silla de rodas é unha cidade moi hostil.
• As estradas urbanas. Baches, estreitamentos, mala sinalización, etc. Tan malas como as do meu pobo, que abofé que son malas.
• As estradas interurbanas. 100 quilómetros en 4 horas. Con eso está todo dito.
• O tráfico. Demasiado tráfico, demasiado contaminante, demasiados atascos, cambios de sentido nalgunhas vías a determinadas horas, falta de respeto polas sinais de tráfico e polos outros conductores (non se respeta nin un só ceda o paso). É un caos. Aínda así, un dos mellores momentos que pasei aquí foi conducir por Bogotá, non hai lei.
• Feísmo. Os galegos sabemos de sobra o que é vivir rodeados de feísmo, pero neste país son os reis deste asunto. Non teñen reparos en botar abaixo o que sea para faceren edificios novos, de xeito que apenas quedan cascos antigos ou pobos con encanto. Todo é ladrillo descuberto e bloques. É unha pena que un país tan bonito teña unhas cidades e pobos tan estragados, pero cando non hai cartos, o prioritario é construir un teito, non unha casa bonita...

• Clasismo. A sociedade colombiana é tremendamente clasista. Ás persoas de clase alta gústalles que as fagan sentir como tal, e as clases baixas asumen o rol de ser prácticamente "lacaios" e bicarlles o cu. Por certo, neste país podería considerárseme clase alta, polo que en moitos aspectos recibo esa clase de trato. Xa tocarei este tema máis extensamente noutro post.
• Choiva. Realmente non me queixo porque chova (veño moi acostumado de Compostela); quéixome da forma na que chove, a miúdo de forma torrencial. 1 minuto baixo esta choiva e parece que te meteras na ducha. En Galicia a maioría das veces podes camiñar baixo a choiva sen paraugas. Aquí non.
• A falta de estacións. Non é algo que me pese de momento, pero intúo que botarei de menos as choivas e o florecemento da primavera que dan paso ó calor do verán; a caída das follas e o decrecemento das horas de sol do outono, as castañas e o frío do inverno, etc. Aquí os días sempre duran aproximadamente o mesmo: amence ás 5:00 e anoitece ás 18:00 e non hai cambios significativos na temperatura. Só hai dúas estacións: seca e chuviosa...
• O himno tódolos días ás 18:00 en punto pola radio, o himno en calquera acto (conferencias, congresos), etc. O nacionalismo baseado nestes símbolos institucionais é un nacionalismo barato, ou así o vexo eu.
• A música. En tódalas súas vertentes: nin bachata, nin salsa nin, por suposto o reggetón!

• Pero o que menos me gusta son eu mesmo e no que me convirto ás veces. Vivir nun país coma este endurece o corazón. Aprendes a ver a pobreza ó teu redor e mirar para outro lado, negar axuda a quen a necesita, aceptar conductas inxustas como normais, deixar ó lado os principios de un por pura comodidade, etc.