Quen di que pasaron rápido? Para min estes 3 meses e medio foron intensos e pareceron anos... Pero acabou por chegar o momento de facer a maleta e voltar a Cangas para atoparme coa miña vida de sempre, ou o que queda dela...
Por diante pouco máis dunha semana para reencontrarme con familia e amigos antes voltar a este país, que tanto me deu e tanto me quitou, para pasar outros 8 meses nos que rir, chorar, coñecer, desfrutar, sufrir, sair, viaxar e, sobre todo, aprender máis sobre min mesmo.
Fin da primeira parte.
Disfruta mucho de Colombia y de Laura que sera lo que ganaste porque aqui lo destrozaste todo.Vir y Astrid
ResponderEliminarQué cabrón! El niño bueno Damián era el demonio con patas...qué decepción...qué decepción.Y por cierto, tu blog solo demuestra tu prepotencia y pedantería.
ResponderEliminarNunca ocultei q son un prepotente e un pedante. Graciñas polo comentario,don/a anónimo/a
ResponderEliminar